გაზაფხული - წელიწადის ყველაზე ლამაზი დრო. დრო ბუნების გამოღვიძებისა და ადამიანებში მიძინებული გრძნობების, ემოციებისა და სურვილების რეანიმაციისა... თითქოს რა უნდა იყოს ახალი?- იფიქრებს ადამიანი. ბანალური სეზონის ცვალებადობა და ცხოვრების მონოტონური რეჟიმი. მაგრამ ცხოვრება ბევრჯერ მოულოდნელ სიურპრიზს გვიმზადებს. სიურპრიზი შეიძლება გვაკავშირებდეს როგორც მომავალთან, ასევე გვაბრუნებდეს ლამაზ წარსულთან ლამაზი ფორმით, რაც შეიძლება იყოს თუნდაც ერთი შინაარსიანი დღე მონატრებულ ადამიანებთან შეხვედრით გაჯერებული. 2018 წელი, თბილისი, 23 აპრილი... 25 წლიანი იძულებითი პაუზის შემდეგ ,,თბილისი არტ-ჰოლში" შემდგარი შეხვედრა დოკუმენტური ფილმის ,,დაუკარგავი იმედი" პრემიერის მოლოდინში მომღიმარი სახეებით და იმედით ანთებული თვალებით ვეძებთ ნაცნობ სახეებს. გონებაში იელვებს ბავშვობის სილუეტები და მათ ნაცვლად გვრჩება წლებით და მოლოდინით დაღლილი სახეები. არ ვიმჩნევთ, რომ ცხოვრების ტვირთმა მოგვხარა წელში, მაინც ამაყად ვართმევთ ერთურთს ხელს, ვეფერებით, ვესიყვარულებით და ვცდილობთ უფრო მეტი ნუგეში დავინახოთ ერთმანეთის თვალებში, რის საბაბსაც გვაძლევს იქვე მყოფი ახალი თაობა - ნარჩევი გოგო-ბიჭები. იმრავლოს თქვენმა გენმა! - ვლოცულობ ჩემთვის გონებაში... ამასობაში კი დგება ფილმის სეანსის დროც და სიჩუმე ისადგურებს ,,არტ-ჰოლის" დარბაზში. ეკრანზე იშლება ისტორიის წიგნი და ქრონოლოგიურად ერთმანეთს ენაცვლება ომისა და მშვიდობის კადრები. იგრძნობა ფილმის სიუჟეტად ქცეული ტკივილის გამოძახილი. ტრიალებს ფრაგმენტები, ჩვენი სამოთხედ წოდებული აფხაზეთის, ერთ-ერთი ლამაზი სოფლის, განახლების ცხოვრებიდან და მისი ღირსეული თანამემამულეების საუბრებში ცოცხლდება წარსული. ვუცქერთ ფილმს და ვდუმვართ... ვფიქრობ, ეს ის წუთებია, როცა განსხვავებული აზრი და ფიქრი არ არსებობს, ყველანი ვთანხმდებით ერთ რამეზე, რომ იმედი ბოლოს კი არა, საერთოდ არ კვდება, რადგან ფაქტია საუკუნის მეოთხედმა-25-მა წელიწადმა ვერ გატეხა ადამიანები, პირიქით - ჩვენ წამოვდექით, ცხოვრება გავაგრძელეთ, გავმრავლდით და კიდევ უფრო გავმრავლდებით მტრის ჯინაზე და მთელი მსოფლიო ჩვენ ვიქნებით! აი მაშინ კი, ჩვენი კუთხეც ჩვენი იქნება, ასჯერ და ათასჯერ უფრო ლამაზი და აყვავებული, ვიდრე იყო და ამ ლამაზი საღამოთი გაცოცხლებული დაუკარგავი იმედი იქნება სტიმული დროებით დაკარგული წალკოტის, ჩვენი მშობლიური სოფლის, განახლების და სრულიად აფხაზეთის დასაბრუნებლად! ავტორი: ეკატერინე კვიციანი

ეს ხიდი ჩატეხილი არ არის,მაგრამ ჩვენ ამ ხიდითჩვენს სახლებში ვერ ვბრუნდებით.ამ ხიდს იქით ჩვენი სახლია,ჩვენი ეზო და კარია,ჩვენი საქართველო იქ არის.

წმინდა მოციქული სვიმონ კანანელის მონასტერი ახალ ათონზე, მართლმადიდებლური ქრისტიანული მონასტერი (დაარსებულია 1875 წელს ათონის მთის წმინდა პანტელეიმონის ბერების მიერ). სამონასტრო კომპლექსისმშენებლობა დაიწყო 1884 წელს და დასრულდა 1896 წელს. ქალაქი მდებარეობს შავი ზღვის სანაპიროზე და მიმდებარე მთების სამხრეთ კალთებზე. სოხუმიდან 18 კილომეტრითაა დაშორებული.

აფხაზეთი - ჩვენი ტკივილი. ვისთვის სატკივარი, ვისთვის მხოლოდ ტრაფარეტი. ბავშვობა წართმეული და ახალგაზრდობა ჩამწარებული ადამიანები ვართ... ჩვენ გამოსავალს ვეძებთ, გამოსავალს გაურკვეველი ლაბირინთიდან, რომელშიც რატომღაც ძალით გაგვხვიეს, ლაბირინთიდან სადაც ახლაც დგას სისხლის გუბეები. რომც ვიპოვოთ გამოსავალი, რა ვუყოთ ამ სისხლიან გუბეებს?!.. გვახსოვდეს აფხაზეთი!!! ესეც მორიგი ტრაფარეტი. გვახსოვს ბატონო და რაა მერე... რა იქნება როცა ამ ხსოვნის სათუთად მატარებელი ადამიანები აღარ დავრჩებით?...